واليبال در سال ۱۸۹۵ در كشور آمريكا متولد شد و در المپيك ۱۹۶۴ توكيو براي نخستين بار در برنامه بازي‌هاي المپيك قرار گرفت، فراگير شد و تقريباً در تمام دنيا بازي مي‌شود كه در شرق آسيا و همچنين كشورهاي برزيل و ايتاليا محبوب‌تر است.
در كتاب حاضر شما بيشتر با رشته ي واليبال، تكنيك ها و تاكتيك هاي پايه و چگونگي اجرا و توسعه ي آن آشنا خواهيد شد.
به ادامه مطالب برويد
يك تيم واليبال براساس توانائى‌هاى متفاوت بازيكنان توسط مربى سنجيده و انتخاب مى‌شود. وقتى تيمى وارد ميدان شد، محل استقرار هر يك از بازيكنان مشخص مى‌شود. سه نفر از آنان در مقابل تور (منطقه حمله) و سه نفر بعدى در پشت زمين مستقر مى‌گردند. بازيكنى كه در نزديك انتهاى زمين (سمت راست) مى‌ايستد، منطقه يك زمين را تشكيل مى‌دهد. بازيكنى كه جلوتر از بازيكن منطقه يك در خط جلوئى (سمت راست) قرار مى‌گيرد به بازيكن منطقه دو معروف است. بازيكنى كه در وسط جلو ايستاده بازيكن منطقه سه و بازيكنى كه در خط جلوئى (سمت چپ) قرار دارد، بازيكن منطقه چهار نام دارد. همچنين بازيكنى كه در پشت منطقه چهار مستقر مى‌شود به منطقه پنج و بازيكن وسط خط عقبى را بازيكن منطقه شش مى‌نامند. فراگيران مى‌توانند براى شناخت بهتر مناطق زمين به تصوير مناطق ششگانه واليبال در يك نيمه از زمين توجه نمايند.
به ادامه مطالب برويد
شيوهٔ (W) كه يكى از تاكتيك‌هاى مهم جاگيرى در زمين هنگام دريافت سرو مى‌باشد. اين روش بيشتر در واليبال كشور ما معمول است به‌ويژه آنكه، اكثر تيم‌هاى آموزشگاهى در رقابت‌ها از اين شيوه استفاده مى‌كنند. بازكنان در شش منطقه زمين مستقر مى‌شوند و براساس قوانين اين ورزش، موافق عقربه ساعت چرخش انجام مى‌دهند. در اين جابه‌جائى كه پاس دهندهٔ تيم نيز برحسب سيستم بازى در يكى از مناطق ششگانه زمين مستقر مى‌شود، بايد مانند ساير بازيكنان به تعويض منطقهٔ خود اقدام نمايد. از آنجا كه پاسور همواره در زدن ضربهٔ دوم شركت مى‌كند، وظيفه او ايجاب مى‌كند كه ضربهٔ دوم را به‌صورت پاس براى مهاجمان آماده نمايد. بنابراين بايد ضمن رعايت مقررات جاگيري، طورى در زمين مستقر شود كه دريافت كنندهٔ ضربه اول نباشد. اينك براى تفهيم بهتر موضوع، نحوهٔ استقرار پاس دهندهٔ تيم را در شش منطقه مورد بررسى قرار مى‌دهيم.
به ادامه مطالب برويد
اين فن هم از لحاظ امتياز و هم از نظر اثبات برترى روحى بر حريف، يكى از مهم‌ترين مهارت‌هاى اين ورزش محسوب مى‌شود. آنچه از تجزيه و تحليل آمار مسابقات جهانى در اين زمينه به‌دست مى‌آيد، محدوديت اجرائى اين فن در مقايسه با وسعت عملكرد مهارت آبشار است. به‌طورى كه عنوان شده عمليات تاكتيكى حمله در هنگام مسابقه تا ۸۰ درصد موفقيت‌آميز است، در حالى كه عمليات تاكتيك دفاع روى تور فقط ۲۰ درصد موفقيت‌آميز مى‌باشد. از آنجا كه اين فنون، لازم و ملزوم يكديگر هستند و هر يك به تنهائى فاقد ارزشيابى هستند، از مقايسهٔ آمارى آنها اين نتيجه حاصل مى‌شود كه چنانچه تيمى بتواند درصد عمليات تاكتيكى دفاع روى تور خود را افزايش دهد به همان نسبت شانس بيشترى براى پيروزى به‌دست مى‌آورد. نتايج موفقيت‌آميز اين فن وقتى بيشتر روشن مى‌شود كه با قوانين جديد و كسب امتياز به‌صورت رالى مقايسه شود.
به ادامه مطالب برويد
تاكتيك ساده حمله
تاكتيك‌هاى حمله با نوع پاس شناخته مى‌شود، به‌عبارت ديگر بين شيوه‌هاى تهاجمى و پاس‌هاى ارسالى رابطهٔ تنگاتنگى وجود دارد؛ آنها مكمل يكديگرند و به تنهائى كارآئى خود را از دست مى‌دهند. بنابراين براى تدارك ساده‌ترين شيوهٔ حمله حداقل به يك پاس دهنده و دو مهاجم نياز است.
به ادامه مطالب برويد
در صورتى كه هر فن با سياست و طرح و نقشه خاص به اجراء گذاشته شود، در واقع يك كار تاكتيكى صورت مى‌گيرد. تعدادى از شيوه‌هاى تاكتيك در سرويس را مورد بررسى قرار مى‌دهيم.
- چنانچه سرويس زننده بتواند در هنگام اجراء اين فن نقاط ضعف تيم مقابل را هدف قرار دهد، در واقع يك حركت تاكتيكى را به نمايش گذاشته است. لازم به ذكر است كه شناخت نقاط ضعف حريف احتياج به درك و زيركى قابل ملاحظه‌اى دارد كه طبعاً برخى از بازيكنان تازه‌كار فاقد آن هستند.
به ادامه مطالب برويد